از کــــرانه تــــــا شکـــــرانه

یاران سهمی از جور جفا بر من رسید ، بس که زیبا بود درسش کرده ام :

طالبم عبرت کنید و سهمتان ، اندکی تفهیم  و ادراکی صحیح ، چاشنی در بزم و کارتان کنید.

ذات تو همچون گوهر روز ازل		بدترین و بهترین کار تو شد
برکن از تن رخت بدرویی زحال		حال برهم زن شوی اینقدر منال
چیره شو بر خشمت ای عالیترین		خلقت  روحت نبوده این چنین
لب به مهر بگشا مده دست غضب		گرتو داری ذره ای اصل و نصب
رهرویی در راه دینداری بیا		مدعی از دین و اعمالی تباه ؟
بس کن این نیرنگ دنیاجمع کن		لؤلؤیی اندر دل این بحر کن
گر به رغبت حاضری دستی بده		یا که دست از وی بکش کارش بنه
میکنی ظلمی به تن آهی به دل		هی شکستی قلب آن آزرده دل
پیش خود رحمی گزافش میکنی		واقعیت بین که را خر میکنی ؟
روزگاری تیرگی شد حال من		تا پذیرفتم برفتم از وطن
چاکرانش شد ملک یا خاک بود		عرش او از مکر و عصیان پاک بود
گرد او تنها فرشته بود و بس		ما خدا  را بنگریم از پیش و پس ؟
گر بیازاریم دلی از کام خود		کافران با منت اریم جای خود
ای رفیق در هر عمل هوشیار باش		صامت از عیب و درست کردار باش
شد خجل روحم بزشتی پاره شد		لخت و عریان زیر باران ناله شد
مینویسم آن دروغهای بزرگ		می چکد اشکم به زیر پای گرگ
گر تو خواهی مردن آن بهتر بود		زیر دست اغنیا مهتر بود

حق با منه ! به چیز دیگه ای فکر نکن ! کمرونـــــــ!